KOCHAC KOGOŚ TO JAK...

-

 


Kochać kogoś to jak wprowadzić się do nowego domu — mawiała Sonja.  —  Na początku człowiek zachwyca się tym, co nowe, każdego ranka się dziwi, że to należy do niego, jakby się bał, że w każdej chwili ktoś może wpaść przez drzwi i powiedzieć, że zaszła pomyłka, że wcale nam nie przysługuje takie piękne mieszkanie. Ale z biegiem lat ta fasada niszczeje, tu i ówdzie drewno pęka i już kocha się ten dom nie za to, jaki jest doskonały, tylko raczej dlatego, że nie jest. Człowiek uczy się jego wszystkich kątów i zakamarków. Jak otwierać drzwi, żeby klucz nie blokował się w zamku, kiedy jest zimno na dworze. Które deski w podłodze się uginają, kiedy się po nich stąpa, i jak otwierać drzwi szafy, żeby nie skrzypiało. To właśnie to, te wszystkie małe tajemnice sprawiają, że to naprawdę jest twój dom.

 Źródło cytatu: „Mężczyzna imieniem Ove„ Fredrik Backman

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„WPADKI ZDIAGNOZOWANEJ WARIATKI” Monika Luna

-
Obraz
   OPOWIEŚCI NIEZWYKŁE    Rozsiądź się wygodnie w fotelu lub na kanapie, jeśli wolisz, drogi Czytelniku. Teraz zamknij oczy i wyobraź sobie, że jesteś w pięknym ogrodzie, otoczony egzotycznymi kwiatami, wieje przyjemny wiaterek, a nad twoją głową rozciąga się cudowne afrykańskie niebo.  Gospodyni przygotowała już BRAAI „cotygodniowe święto całego RPA". Pieczony kurczak i inne mięsa, warzywa oraz dodatki leżą już na stole. Deser także zapowiada się wyśmienicie. BRAAI to „uczta nad ucztami". Kiedy już nasycisz swoje zmysły i swój żołądek tymi wspaniałościami czeka cię kolejna uczta. Tym razem jednak nie będzie to uczta dla ciała, ale dla duszy, bowiem Gospodyni zaczyna właśnie snuć swoje fascynujące, niezwykłe opowieści. Opowieści „zdiagnozowanej wariatki". Kiedy urodzi się dziecko, przychodzi do niego wróżka i przekazuje mu dary. Można w to wierzyć lub nie. Monika Luna także otrzymała „dar". Nazwano go ChAD (Choroba Afektywna Dwubiegunowa). Choroba trudna i nieulecza
Czytaj więcej

"KRONIKI CZASU ZIEMI" Andrzej Góral

-
Obraz
  TAK DALECY, A JEDNOCZEŚNIE TAK BLISCY „ Kroniki czasu ziemi” — to książka niezwykła do tego stopnia, że po raz pierwszy stanęłam przed dylematem: „Jak ocenić tę pozycję?". Zacznę od tego, że już na samym początku „zahipnotyzowała” mnie okładka. Wyjątkowa, oryginalna klepsydra, w której piasek zdaje się przesypywać po stopniach mijającego czasu i do tego te kolory. Cały ten obraz w jakiś „magiczny” sposób wyciszał mój umysł. Nie ukrywam, że to przede wszystkim okładka była powodem, który sprawił, że sięgnęłam po tę książkę. Nie wnikając t eż głębiej w jej opis, początkowo przyjęłam założenie, że jest to „fascynująca odyseja poprzez czas, odkrywająca dzieje zaginionej cywilizacji [...]”. Zaginionej cywilizacji... czyli: trochę historii, tajemnic i nowych odkryć. Jednak przyporządkowanie tej pozycji do gatunku science fiction, sprowadziło mnie na inne tory.   Andrzej Góral w swojej wyjątkowej książce wykreował dla Czytelników świat, w którym na przestrzeni dziejów rozw
Czytaj więcej

KIMŻE JESTESMY BEZ NASZEJ PRZESZŁOŚCI?

-
Obraz
  Gniotę kartkę w dłoni, zamykam w niej swoją przeszłość i energicznie rzucam w ogień, który płonie w kominku. Płomienie robią swoje - zaczynają wszystko pochłaniać, złe i dobre doświadczenia, wspomnienia... Nagle ogarnia mnie przerażenie , uczucie, że wraz z moją przeszłością, która płonie w kominku - znikam ja . Bo kimże jesteśmy bez naszej przeszłości? Upadam na kolana i nerwowo zaczynam wygarniać z kominka skrawki papieru, te które są jeszcze do uratowania. Parzę sobie dłonie, ale determinacja nie pozwala mi się poddać. Wygarniam je, jak najdalej od kominka. Na darmo. Wszystko zamienia się w popiół, w moich rękach. Jestem tak zrozpaczona, że nawet łzy nie mają odwagi napłynąć mi do oczu.  Znikam - na małą chwilę. Po czym budzę się na nowo , otwieram oczy i zaczynam budować w sobie siłę i determinację, by krok po kroku odtworzyć swoją przeszłość, swoją historię, która mnie stworzyła, taką jaką jestem dziś - wbrew pozorom silną i zdeterminowaną. Już nie nienawidzę mojej przes
Czytaj więcej

"MIŁO MI SIĘ POZNAĆ. GDZIE KOŃCZY SIĘ ŚWIAT, A ZACZYNAMY JA" dr Sara Kuburic

-
Obraz
  KROK PIERWSZY – ODZYSKAĆ UTRACONE JA „Kiedy […] patrzę w lustro, widzę puste, obce oczy. Nie ma w nich nic. Czy ktoś tam w ogóle jest? Podnoszę rękę, by wytrzeć twarz, a ta obca kobieta robi to samo. Ta, która dotyka mojego policzka, jest mną, choć mam wrażenie, że wcale nie”. Jakże bliskie są mi te słowa i jakże znajomą scenę odmalowują. Ileż razy stałam przed lustrem, zadając bezgłośne pytanie tej, której odbicie widziałam: „Kim jesteś? Bo przecież nie jesteś mną”. Stworzeni, a wręcz wykreowani przez rodziców, opiekunów, społeczeństwo, system i media, „obrastamy” w płaszcz wizji naszej osoby, którą stworzyli dla nas inni. Gramy role, które zostały dla nas napisane, abyśmy stali się częścią czegoś, co nazywamy społeczeństwem. Wszelkie odchylenia od narzuconych nam ról i obowiązujących norm są krytykowane i odrzucane. Gramy więc, rezygnując z części siebie, by nie zepsuć relacji czy nie stracić pracy. Wszystko jednak ma swoje konsekwencje. Nadchodzi moment, kiedy życie w niezgodzie z
Czytaj więcej

„PRZYJACIELE, KOCHANKOWEI I TA WIELKA STRASZNA RZECZ” Matthew Perry

-
Obraz
DOTKNĄĆ GWIAZD I ZEJŚĆ DO PIEKIEŁ Dobrze napisana biografia pozwala nam poznać jej bohatera od strony zawodowej, osobistej, a czasem i głębiej. Wiedział o tym Stefan Zweig autor rewelacyjnych biografii, m.in. „Maria Antonina”, czy „Maria Stuart”, w których oprócz przedstawienia postaci, dodatkowo próbował przeanalizować i zrozumieć działania osób, o których pisał.       Natomiast Matthew Perry, znany większości Czytelników ze swojej przebojowej roli Chandler’a Binga w serialu „Przyjaciele” – który przez dziesięć lat podbijał serialowy świat – w swej jakże szczerej autobiografii „Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz”, z przedmową Lisy Kudrow, przeprowadza swoisty rodzaj osobistej wiwisekcji, który ma być próbą rozprawienia się z własnymi demonami i tym sposobem również uświadomieniem ludziom, jak dramatyczne może być życie osoby, z pozoru szczęśliwej, jak wiele faktów my ludzie ukrywamy za firanką naszego życia, i jaką drogą nie powinniśmy zmierzać do finału.
Czytaj więcej

SAMOTNOŚĆ NA KOŃCU DROGI

-
Obraz
Czasem warto się zastanowić nad tym, co i kto w naszym życiu jest najważniejsze/y. Bowiem pewnego dnia możemy obudzić się rano i doświadczyć uczucia pustki i niemocy, ponieważ są wydarzenia, których nie można zmienić i ludzie, którzy już nie powrócą.  I rozlało się całe zło tego świata, w małym pokoiku na strychu, przy drewnianym łóżku starego ojca. W pokoju, gdzie stary piec ledwo dawał radę grzać, wylała się cała żółć, która siedziała w każdym z nich z osobna. Wspomniano wszystkie stare zwady, każdy uraz, krzyki, uniesienia, złość, bunt, upór — to wszystko falowało nad ich głowami. I żadne z nich nie zauważało już starego, chorego ojca, który leżąc w szarej pościeli,  ze swojego starego łóżka patrzył na nich, jakby przez mgłę, nie słysząc ich słów, widząc tylko karykatury ludzi, których stworzył. Widział swoje dzieci, którym — jak mu się zdawało — przekazał wszystko, co miał; swoją miłość, doświadczenie, przyjaźń. Tymczasem widział tylko mętne, karykaturalne powłoki ska
Czytaj więcej