O życiu prawie wszystko

  Marzysz o samodzielnym wykonaniu swetra na drutach? Nie czekaj, weź sprawy w swoje ręce! Pamiętacie swoje babcie, które siedziały w bujanym fotelu, dziergając na drutach swetry, czapki czy szaliki? A może wspominacie różnokolorowe włóczki starannie poukładane w wiklinowym koszyku? Albo momenty prucia swetrów i zwijania wełny w kłębek? Ja niestety nie mam takich wspomnień. Moje babcie nie zajmowały się rękodziełem, nie tworzyły tych wspaniałych rzeczy, które można wyczarować z włóczki. Niestety, bo gdyby tak było, być może dziś potrafiłabym robić to sama. Na szczęście obecnie nauka pracy z drutami nie stanowi problemu. Poradniki, filmy instruktażowe, kursy rękodzielnictwa, a także odrobina chęci, determinacji i mnóstwo cierpliwości – to wszystko, czego potrzebujesz. Jeśli więc marzysz o pięknym swetrze, spódnicy lub skarpetkach, których nie znajdziesz w sklepie, sięgnij po te wszystkie zasoby i do dzieła!   Lisa Tailor nauczyła się dziergać już jako dziecko, jedn...

  Od sznurka do dzieła sztuki „Pamiętaj, że makrama to nie tylko rękodzieło, lecz także sposób wyrażenia swojej kreatywności i relaksujące zajęcie” [s. 15]. O tym, że za pomocą drutów czy szydełka można stworzyć fantastyczne, mniej lub bardziej praktyczne rzeczy, wie chyba każdy. Swetry, sukienki, czapki, ozdoby choinkowe, zabawki, a nawet torebki czy buty to tylko niektóre z możliwości. Ale ile osób wie, jakie cuda można wypleść ze sznurka? I to bez użycia narzędzi. Biżuteria, ozdoby świąteczne i ścienne, łapacze snów, abażury, kwietniki, huśtawki, hamaki, a nawet torebki i sukienki – wachlarz możliwości jest ogromny, a jedyne, co może nas ograniczać, to nasza wyobraźnia. Makrama to sztuka wiązania sznurków za pomocą samych dłoni, bez użycia igieł, drutów czy szydełka. Nie jest to nowa technika rękodzielnicza; swoje początki miała już w starożytności, a w latach 70. ubiegłego stulecia „na ścianach pojawiały się ciężkie dekoracje z jutowego sznurka”. Dziś na rynku mamy dostęp do sz...

  Bez pudrowania – o pracy redaktora językowego „ Autorzy muszą umieć opowiadać porywające historie, budzić emocje, podczas gdy zadaniem redaktora jest nadanie tym tekstom lekkości, tak by czytelnik płynął z nurtem, a nie potykał się co rusz o kamienie” [s. 39]. Nie jestem zawodową redaktorką, lecz mam styczność z redagowaniem tekstów, przygotowując swoje recenzje do publikacji. Daleko mi jednak do profesjonalistów. Mimo to ich świat coraz bardziej mnie intryguje. Wielu czytelników zapewne nie zdaje sobie sprawy, jak istotną rolę odgrywają redaktorzy językowi. Osobiście podziwiam ich umiejętność wydobywania z tekstu tego, co najlepsze i najpiękniejsze. Sprawiają, że toporny tekst staje się lekki, a naukowy – zrozumiały. Dzięki nim czytelnik nie „potyka się” o zbędne przecinki, niepotrzebne słowa czy błędy ortograficzne. „Zawód: redaktor” autorstwa Łukasza Mackiewicza, doświadczonego redaktora i eksperta, którego nazwisko warto zapamiętać, to książka, która pozwala czytelnikowi poz...

 Jak osiągnąć swój dobrostan „Składam kontury Wypełniam kolorem Na złość szarości Widok ponury Z chaosu wypiorę By ład zagościł Zawsze jest ten właściwy moment […]”   Zawsze jest ten właściwy moment na to, aby zadbać o siebie. Zarówno to stwierdzenie, jak i fragment piosenki Natalii Kukulskiej „Dobrostan”, doskonale wpisują się w kontekst książki „Zdrowie psychiczne kobiety. […]” autorstwa Cate Howell — lekarki z wieloletnim doświadczeniem, terapeutki i edukatorki — która za pośrednictwem swojego poradnika, wprowadza czytelniczki w świat kobiecej psychiki. Jednocześnie zachęca je do rozkwitu, znalezienia swojego dobrostanu i życia w pełni. Aby osiągnąć stany, o których mowa, należy nie tylko zagłębić się w lekturę, ale przede wszystkim w siebie. Samopoznanie, określenie stanu swojego zdrowia psychicznego jest pierwszym krokiem ku lepszemu. Drugim jest „naprawa” naszego zdrowia do tego stopnia, by osiągnąć tytułowy dobrostan i cieszyć się życiem. Jak podkreśla autorka...

Nie miał nawet osiemnastu lat, a jego kruczoczarne włosy już zaczynały pokrywać się siwizną. Notorycznie palił długie, cienkie „kobiece” papierosy, opierając się o balustradę balkonu. Jakie wspomnienia zaprzątały jego umysł? Niewątpliwie przeszłość zadawała mu ból; to jedno można było odczytać w jego ciemnych oczach i postawie — wystarczyło tylko być uważnym. Czasami przegarniał do siebie rudego kota. Brał go na ręce i delikatnie, z całą miękkością, jaką potrafił wydobyć ze swoich dużych dłoni, głaskał jego sierść i drapał za uchem. (26/02/23) BAK

  UCIEC, ALE DOKĄD?   Uciec stąd, do miejsca, gdzie spokój okala duszę. Uciec tam, gdzie wzgórza oblane fioletową łuną pachną wrzosem. Uciec tam, gdzie słońce nie praży, a otula ciepłem jak pluszowym kocem. Uciec tam, gdzie błękit nieba mieni się w przejrzystych wodach jezior i mórz. Uciec tam, gdzie zwierzęta żyją wolne, nie przymuszone przez człowieka do pracy. Uciec tam, gdzie ludzie nie patrzą na siebie złowrogo i fałszywie. Uciec tam, gdzie kwiaty cudownie pachną i mienią się wszystkimi kolorami tęczy. Uciec tam, gdzie stoi nasz dom z ogrodem, otulony spokojem i przyjazną przyrodą, szumem morza i pięknem gór. Uciec tam, gdzie nikt nas nie poniża, nie obraża i nie uważa za kogoś gorszego. Uciec tam, gdzie można być w pełni sobą. Gdzie ciało i dusza stanowią jedność. Tam skąd nie będziemy już chcieli uciekać. Tam, gdzie jesteś TY.  Anna Katarzyna Balcerek 

Życie ludzkie jest zbyt krótkie, by marnować je na pogoń za... „Przeciętne ludzkie życie jest absurdalnie, przerażająco, obraźliwie krótkie. [...] Jeśli założymy, że dożyjesz osiemdziesiątki, będziesz miał dla siebie około czterech tysięcy tygodni” [s. 13]. To w jaki sposób przeżyjemy te cztery tysiące tygodni zależy tylko i wyłącznie od nas, ponieważ to my podejmujemy decyzje i dokonujemy wyborów, które mają wpływ na to jak wygląda nasze życie. Owszem można by powiedzieć, że nie mamy wpływu na niektóre wydarzenia, ale mamy wpływ na to jak na nie reagujemy.      Z twórczością Olivera Burkemana po raz pierwszy zetknęłam się sięgając po jego książkę „Cztery tygodnie dla ciebie. Sprawdź, jak znaleźć czas na to, co się liczy”, która jest bezpośrednią kontynuacją książki, o której mowa dzisiaj. Lektura ta zainteresowała mnie na tyle, by cofnąć się wstecz i poznać wcześniejszą twórczość autora. I o ile lektura „Czterech tygodni dla ciebie [...]” była dla mnie przyjemno...